ถ้าฉันแปลกนักรักฉันซะสิ

ข้อมูลเบื้องต้น

"*(^*%$^&%^#@!#$%%^^*"
.. เสียงบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ กำลังดำเนินคล้ายๆบทเพลงไปเรื่อยๆคอยกล่อมประสาทให้เคลิ้มกันไปอย่างน่าอัศจรรย์ ร่างกายที่เหนื่อยล้าหรือที่เหน็บเหนื่อยจนไม่มีเรี่ยวแรงเมื่อได้ยินนั้นก็พลอยที่จะกลับไป นี่สิน้ะเสียงแห่งความสุข เสียงแห่งการพักผ่อ นเสียงแห่งสวรรค์ที่คอยบันดาลความสุขให้..

..................................   ----------------------------   ...................................

เนื้อเรื่อง

แสงสว่างที่ส่องลอดเข้ามาจากทางหน้าต่างส่องทอดมาจนถึงเตียงไม้สีน้ำตาลที่อยู่อีกมุมห้องนั้นไม่ทำให้สาวผมดำที่นอนอยู่บนเตียงรู้สึกเรยสักนิดมีเพียงเสียงกรนเบาเบาที่ยังดำเนินไปเรื่อยๆ   เรื่อยๆ และเรื่อยๆ 

..  7:12 น.
"อื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมม  "
เสียงครวนครางของหญิงสาวดังขึ้นบ่งบอกว่านางกำลังมีความสุขกับการนอนและบัดนี้ได้ตื่นขึ้นแล้ว
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" 
"แม่  ทำไมไม่มีใครปลุกหนู!"
เสียงดังลี่นจากชั้นสองดังขึ้นด้วยความโกรธ
"ฮะ  ฮะ  ทำไมแม่ต้องปลุกด้วยล่ะลูกก็ในเมื่อลูกเป็นคนบอกแม่ไว้ว่าเปิดเทอมใหม่นี้ลูกจะตื่นเองไง"
สีหน้าของสาวเจ้าก็เริ่ม อ่อยลงไปเรื่อยๆเมื่อนึกถึงคำพูดของตัวเอง ที่พูดไปเมื่อวาน 
"เอาเถอะ 'ถั่ว'  ไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวจะถูกทำโทษในวันเปิดเทอมวันแรกนะลูก"
แม่นางจึงรีบเดินขึ้นไปข้างบนเพื่อที่จะอาบน้ำ
   อีก 20 นาทีต่อมา 

ตึ่ง  ตึ่ง  ตึ่ง   
...   เสียงของการลงบันไดที่หนักหนวงทุกทวงท่าของแม่นางก็ได้หยุดลงพร้อมทั้งหยิบขนมปังขึ้นเข้าปากพรางบ่นไปเบาๆว่า
"แม่วันนี้หนูต้องไปโรงเรียนจริงๆหรอ ยัวทันไหมถ้าถั่วจะกลับไปโรงเรียนเก่า" 
"ไม่ทันแล้วลูก แม่บอกแล้วไงว่าโรงเรียนใหม่ของลูกจะต้องดีแน่นอน   เมื่อก่อนแม่ก็รู้สึกแบบลูกนานๆไป เดี๋ยวก็ชินเอง"
ถั่ว ลูกสาวคนเดียวของน้า ลัดดา ที่ไม่เคยเรียนโรงเรียนสหะมาก่อนเรยทำสีหน้าที่ค่อนข้างกลังวลว่าการเรียนวันแรกของเธอนั้นจะไม่ราบรื่น

8:00 น.
ณ. โรงเรียน เซนบริสติสคาร์เบียน   
'นักเรียนที่อยู่ในสนามหญ้า หรือตามอาคารต่างๆ ในโรงอาหาร กรุณามาเข้าแถวได้แล้วนะครับ นักเรียนที่อยู่ในสนามหญ้าหรือตามอาคารต่างๆ ในโรงอาหาร ให้ออกมาเข้าแถวได้แล้วนะครับเรามีเวลาอีก 10 นาที'
เสียงประกาศจากอาจารย์หน้าแถว ประกาศเรียก
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมแรกมีนักเรียนที่เข้าใหม่มีอยู่2ระดับชั้นก็คือนักเรียน ม.1  และนักเรียนชั้นม.4  ธรรมเนียมของโรงเรียนนี้คือยังคงมีการเข้าแถว และนักเรียนทุกคนจะต้องปฎิบัติตามกฎระเบียบของโรงเรียนทุกคนห้ามมีการมาสายและการโดดเรียน ถึงโรงเรียนนี้จะเป็นโรงเรียนนานาชาติแต่ก็ยังคงเคร่งครัดเรื่องกฎระเบียบอยู่ ทว่าโรงเรียนนี้นอกจากจะเคร่งครัดแล้วยังมีคนแห่เพื่อที่จะเอาลูกหรือบุตรหลานของตนเองเข้ามาอยุ่ให้ได้  นับว่าโรงเรียนนี้มีความนิยมกันอย่างแพร่หลายเรยทีเดียว  ...  นั่นสินะเหตุผลของแม่ที่เอาฉันมาอยู่โรงเรียนนี้
'ฉัน ชื่อถั่ว  ถั่วในความหมายนี้แปลว่าถั่วที่กินได้ ถั่วงอก  แม่บอกฉันว่าตอนที่ฉันเกิดนั้นแม่ของฉันของที่จะกินถั่วงอก เรยตั้งชื่อว่าถั่วงอกนั่นมันตลกสิ้นดี   ฉันเป็นลูกของคุณ ลัดดา และคุณมนทิน  แม่ของฉันทำงานเป็นแม่บ้านคอยดูแลอยูที่บ้านเป็นแม่ศรีเรือน ส่วนพ่อของฉันเป็นคนใหญ่คนโตเป็นทนายที่ทำงานหนักที่สุดในโลกเท่าที่ฉันเคยเห็นมา'
ร่างของฉันเดินไปเรื่อยๆจนถึงแถวที่มีคนมุงเยอะที่สุด ฉันชะโงกหน้าเข้าไปดูว่าสิ่งที่มีคนมุงนั้นคืออะไร  ไม่กี่วินาทีฉันก็ได้รู้ว่ามันคือ บอร์ดบอกห้องเรียนของนักเรียนที่เข้ามาใหม่นั่นเอง    ฉันได้อยู่ห้อง5 มีนักเรียน 50คน ฉันเลขที่ 30  นี่คือสิ่งที่บนบอร์ดนั้นบอกมา 
ตอนนี้ฉันพอจะรู้จักกับเพื่อน บ้างแล้ว ชื่อ ลี่ กับ พร  เป็นนักเรียนจากโรงเรียน สตรีเหมือนกัน  
เวลาดำเนินไปเกือบชั่วโมง กิจกรรมทุกอย่างก็จบลงหลังจากนั้นก็เป็นการขึ้นห้องเรียนเพื่อเข้าพบอาจารย์ที่ปรึกษา
ฉันเดินตามเพื่อนไปที่ห้องเรียนอย่างเงียบๆเพราะไม่มีเพื่อนคุยเหมือนคนอื่นๆ ตอนนี้ฉันยังไม่มีแต่อนาคตฉันมีแน่  อ้อ!  ลืมบอก ลี กับพร อยู่ห้อง 8 คนล้ะห้องกับฉันเราจึง ไม่ได้มาด้วยกัน  
ฉันเลือกที่จะนั่งหลังห้องริมหน้าต่าง ซึ่งดูสบายแล้วสงบที่สุด  ฉันเป็นคนเงียบๆไม่ชอบพูดกลับใครก่อนเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูง ขี้เกรงใจและที่สำคัญ ขี้เกียจตัวเป็นขน   นั่งรออาจารย์ 20 นาที ก็มีผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้ว พูดกล่าวสวัสดี
"สวัสดีค่ะนักเรียนชั้นม.4/5 ทุกคน ครูเป็นครูที่ปรึกษาของนักเรียนนะคะ ชื่อ มาลี จ้า สอนภาษาไทย"
ครูมาลี  แนะนำพร้อมบอกกล่าวคำทักทายสั้น
"อ่ะ  ต่อไป เราจะให้แนะนำตัวกันน้ะจ้ะ ออกมาที่ล้ะคนเรยละกันน้ะ เลขที่1.."
เวลาดำเนินไปเรื่อยๆ  จนถึง "เลขที่  30 ค่ะ  นิศาพร"
.... "สวัสดีค่ะ ชื่อ นางสาวนิศาพร  สุวณารจน์ ค่ะ เลขที่ 30   ชื่อเล่นชื่อถั่ว มาจากโรงเรียน สตรี ค่ะ"
จบการแนะนำตัวของฉันก้เดินกลับมานั่งที่   พร้อมกลับความงุนงง ของนักเรียนอีก 48คน   
ทำไมหรอถึงมี 48 คน   นั่นสิน้ะ  ...  ??
และพอจบจากการแนะนำตัวของนักเรียนทั้งห้องจบก็เป็นการเรียนปกติ ซึ่ง ปกติแล้วจะไม่มีการสอนใดๆทั้งสิ้น จนกว่าจะ ครบ 2อาทิตย์แรก   
โต๊ะข้างๆฉันเป็นผู้ชาย ร่างสูง หน้าตาดีในระดับหนึ่ง ชื่อว่า โตส เขาค่อนข้างเกเร ขี้โมโห ขี้โวยวาย  ขี้แกล้ง  ขี้เกียจ ขี้ทุกอย่างเท่าจะขี้ได้ ซึ่งฉันสังเกตุได้แค่วันแรกและชั่วโมงแรกที่ผ่านมา การเรียนก็ดำเนิดไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาพักกลางวัน  โรงเรียนใหม่ของฉันเป็นโรงเรียนเดินเรียนค่ะ ค่อนข้างเหนื่อยแต่เป็นสัปดาห์แรกนักเรียนจึงไม่ต้องเดินเรียนค่ะ   พักกลางวัน นั้นมีเพื่อนกลุ่มหนึ่งมาชวนฉันไปกินข้าวซึ่งฉันดีใจมากที่ได้มีเพื่อนสักที  
หลังจากนั้นก้หมดคาบพักพอดีทุกคนขึ้นมารวมตัวกันที่ห้องเดิม รอเรียนต่อ
"นี่ "  ...
"นี่" ...
"นี่" ...
เงียบ     
"นี่ เราเรียกเธอไม่ได้ยินหรอ "
เสียงหนุ่มเอ่ยขึ้น
"อ้อ ขอโทษน้ะ เรียกเราหรอ"
"อืม"
"มีไร"
"เราโตส"
"เรา ถั่ว"
"ฮะ ??   ถั่ว มันคืออะไร?"
เขาถามด้วยความงง
"ชื่อเรา"
"แปลก เนาะ"กรี้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เราได้คุยกัน ของการเปิดเทอมวันแรก  ♥